چهار صبحي كه بيدار باشم و نه حس نقاشي باشه و نه يه نوشته ي درست و حسابي، نه حس كتاب خوندن باشه و نه سريال ديدن، يعني دارم برميگردم به مزخرف‌ترين روزاي زندگيم.
همينجوري اگه دنده عقب برم ميتونم بگم بيخود ترين زندگي دنيا رو دارم.
البته هنوز به درجه‌اي از بيچاره بودن نرسيدم كه اينجوري خودم رو بدبخت كنم.
يه كاريش ميكنم...
قرار بود لقبم جغد اعظم باشه
به خودم اومدم ديدم با حفظ جغد بودنم شدم بي‌اعصاب اعظم
عجبا-_-
به درجه ي والايي از بي‌حوصلگي رسيدم كه حتي با وجود علاقه‌اي كه به وبلاگ دارم، حوصلش رو ندارم
بعضي شبا قاطي ميكنم و برخلاف ميلم يكم از چيزي واقعا هستم به كسي كه دارم باهاش حرف ميزنم ميگم؛ البته خيلي سر بسته جوري كه حتي متوجه منظورم نميشه و فكر ميكنه دارم شوخي ميكنم!
خيلي وقت‌ها هم بهم ميگن: اين از افكار نصف شبه؛ سر شب بخوابي درست ميشه.
نه!
در طول روز هم افكار مزاحم ميان سراغم.
شب‌ها وقتي زود ميخوابم و صبح زود بيدار ميشم افكار ميان سراغم.
وقتي تازه از خواب بيدار ميشم افكار ميان سراغم.
وقتي ميخوام بخوابم افكار ميان سراغم.
خيلي وقت‌ها هم شده شبا به صورت كابوس اومدن سراغم!
فعلا درمون دردم شب زنده داريام نيست!!!
تو اوج بي حوصلگي دوست قديميم(كه حتي يادشم نبودم!) بهم پي ام داد
احساس خوشحالي كردم!
چيز خاصي هم نگفتيم ولي به هر حال همين كه به فكرم بود حس خوشايندي بهم داد.
خيلي بي معرفتيه كه چنين دوستي رو فراموش كنم!
از يه طرف خوشحالم و از طرف ديگه از خودم بدم اومد كه چرا فقط با گذشت چند ماه از آخرين ديدارمون فراموشش كردم!
احساس ميكنم تو دهه ي اشتباه به دنيا اومدم:|
از هركس خوشم مياد يا فوت كرده يا رفته خارج از كشور غيرقانوني شده:|
عجبا:/
شب تاريك و بيم و موج و گردابي چنين هايل
كجا دانند حال ما سبك باران ساحل‌ها؟
از مزخرف‌ترين و اعصاب خورد كن ترين اخلاقاي انسان ميشه به غرور و تعصب اشاره كرد!
وقتي يه آدم مغرور و متعصب ميبينم عصبي ميشم و يكي از ترسام اينه خودم غرور و تعصب داشته باشم و بيخبر باشم!
ولي خب...هميشه يه نظري داشتم.
شايد يه مسئله‌اي رو يه بچه‌ي ده ساله بيشتر از يه بزرگسال درك كنه.
شايد يه بيسواد يه مشكلي رو راحت تر از يه نفر با تحصيلات بالا حل كنه.
شايد مطالعه‌ي يه نوجوون توي يه زمينه‌اي بيشتر از يه آدم بالغ باشه.
وقتي كه مغرور ميشيم همه‌ي اينارو ميذاريم كنار و ميگيم من به فلان دليل از تو بيشتر ميفهمم! و متعصبانه دانسته‌هامون رو دو دستي ميچسبيم.
اعصابم خيلي بهم ميريزه وقتي يه نفر به خاطر سنم حتي حاضر به شنيدن حرفام نيست! اين رفتار يه جور غروره!
يه موزيك مازندراني هست كه استاد اسحاقي اون رو خونده.
داخل شعر ميگن:
غِصه نَخِر ته بِلاره
اِسپه كِنده تي مي‌هاره
ته سفري اِنّه فِردا
توم بونه ته بِرمه واره
معنيش ميشه:
غصه نخور عزيزم
(غصه) موهات رو سفيد ميكنه
مسافرت از سفر برميگرده
گريه‌هات تموم ميشه
يه غم مخور قشنگي پشت آهنگش داره:)
بيايين قبل از اينكه حرفي بزنيم خوب دربارش فكر كنيم.
فكر كردن به حرف صرفا به اين معني نيست كه حواسمون رو جمع كنيم كلمه ي ناپسندي از دهنمون نپره؛ به اين فكر كنيم حرفمون چه عواقبي داره و ممكنه چه برداشت‌هاي ديگه‌اي ازش بشه!
خيلي حرفا اعصابم رو بهم ريخت.
خيلي حرفا باعث شد مدت‌ها ذهنم درگير بشه.
حرفايي باعث شد بشكنم...
با منظور، بي منظور، مستقيم، غير مستقيم...حرفا روم تاثير داشتن.
حتي يه شوخي ساده...
كتاب سيزده دليل براي اينكه رو خوندين؟ يا فيلمش رو ديدين؟
همه چي از يه شوخي مسخره شروع ميشه و به خودكشي يه آدم ختم ميشه!
از من به شما نصيحت: حرفايي كه ميزنيد رو دست كم نگيريد!